จากที่เคยถูกมองว่าเป็นงานของผู้ชาย การทำเหมืองแร่ในซิมบับเวได้เปลี่ยนไปเมื่อผู้หญิงเข้ามามีบทบาทสำคัญมากขึ้น โดยไม่ได้มีแค่ชาวซิมบับเวเท่านั้น แต่ยังมีผู้หญิงจากประเทศเพื่อนบ้าน เช่น โมซัมบิก, มาลาวี และแซมเบีย ที่เดินทางเข้ามาทำงานในพื้นที่ทำเหมืองทองคำ
ผู้หญิงเหล่านี้ได้เปลี่ยนการทำเหมืองเป็นเหมือนจุดเริ่มต้นในการสร้างธุรกิจอื่น ๆ เช่น ค้าขาย, ก่อสร้าง หรือทำฟาร์มสัตว์ปีก นอกจากนี้ พวกเธอยังรวมตัวกันเป็นกลุ่มและสหกรณ์เพื่อช่วยเหลือกันในด้านต่าง ๆ เช่น การจัดการความเสี่ยง, การแบ่งปันทรัพยากร รวมถึงการระดมทุนเพื่อลงทุนในอุปกรณ์ การดูแลเด็ก หรือการขนส่ง
มีข้อมูลระบุว่าภาคการทำเหมืองขนาดเล็กและหัตถกรรมของซิมบับเวมีผู้หญิงเป็นแรงงานประมาณ 10-15% และในบางพื้นที่อาจสูงถึงเกือบครึ่งหนึ่งของแรงงานทั้งหมด บทบาทของพวกเธอไม่เพียงแต่ช่วยยกระดับความเป็นอยู่ของครอบครัวเท่านั้น แต่ยังสร้างเศรษฐกิจชุมชนที่เติบโตอย่างยั่งยืน ทั้งยังสะท้อนถึงการรวมกลุ่มทางเศรษฐกิจตามแนวคิดของสหภาพแอฟริกา